"Η τετραήμερη εκπαιδευτική εκδρομή στην Καστοριά που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη, αφενός γιατί μπόρεσα να αντιμετωπίσω με περισσότερη κριτική ματιά τους κανονισμούς και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την πράσινη μετάβαση και αφετέρου γιατί δημιούργησα νέους και πολύτιμους φίλους. Το ταξίδι ξεκίνηση έξω από τη σχολή, εκεί που πρωτοείδα τους συμφοιτητές μου και όπου είχαμε ξεκινήσει δειλά να ανταλλάσουμε τα πρώτα λόγια της γνωριμίας μας. Την εκδρομή συνόδευε ο καθηγητής, κύριος Πλιάκος, ο οποίος μας αντιμετώπισε με συναδελφικό πνεύμα και έξω από τα στεγανά της σχέσης φοιτητή-καθηγητή.

Την πρώτη μέρα μας αποζημίωσε η μαγευτική διαδρομή προς την Καστοριά ενώ η άφιξή μας αργά το απόγευμα στην πόλη, μας άφησε άναυδους από την ομορφιά του τοπίου και τα χρώματα της λίμνης που ήταν λες και είχαν όλα φορέσει τα καλά τους για να μας υποδεχθούν. Το εκπαιδευτικό ταξίδι, ξεκίνησε τη δεύτερη μέρα, με την επίσκεψη στο λιγνιτικό εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα. Πριν την επίσκεψη μου, η πορεία προς την πράσινη μετάβαση μου φαινόταν σκοπός ο οποίος θα έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί αρκετά νωρίτερα στην ΕΕ, ωστόσο η επίσπευση από μέρους της ΕΕ και της Ελληνικής κυβέρνησης προς απεξάρτηση από το λιγνίτη μου φαινόταν απόλυτα λογική. Η αλήθεια ωστόσο είναι κάπου στη μέση. Ενημερωθήκαμε για τις επιπτώσεις στην οικονομική ευημερία της τοπικής κοινωνίας από το κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων, την έλειψη σχεδίου μετάβασης, τη μεταφορά εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού από τη χώρα μας προς τη Γερμανία καθώς επίσης μπορέσαμε να δούμε το υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας στην περιοχή, ειδικότερα δε και το νέο λιγνιτικό εργοστάσιο Πτολεμαϊδα IV, το οποίο αποτελεί το πιο σύγχρονο λιγνιτικό σταθμό στην ΕΕ με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Συμπέρανα δηλαδή, πως ο πόλεμος στην Ουκρανία, μπορεί να καθυστέρησε το κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων ωστόσο φαίνεται ότι η μη ύπαρξη σχεδίου μετάβασης, το οποίο θα εξασφαλίζει την οικονομική ευημερία των κατοικών έχει οδηγήσει σε ένα στάδιο παράτασης το οποίο προκαλεί αβεβαιότητα για το αύριο. Την τρίτη μέρα της εκπαιδευτικής εκδρομής, επισκεφθήκαμε το καταφύγιο του αρκτούρου, εκεί όπου οι διασώστες φροντίζουν 2 είδη λύκων ενώ παράλληλα φιλοξενούν αρκούδες. Μέχρι πριν την επίσκεψη μου στους χώρους αυτούς, ήμουν κάθετα αντίθετος με την ύπαρξη καταφυγίων ζώων, καθώς θεωρώ ότι τα άγρια ζώα πρέπει να ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον και μακρυά από την ανθρώπινη παρουσία, η οποία επηρεάζει την άγρια φύση με τρόπο καταστροφικό. Ωστόσο, οι διασώστες και οι υπάλληλοι του καταφυγίου, μας ενημέρωσαν για το σκοπό της λειτουργίας τους, ο οποίος δεν είναι άλλος παρά να φιλοξενήσουν τα άγρια ζώα, τα οποία για διάφορους λόγους δεν μπορούν να ενταχθούν ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον. Παραδείγματος χάριν, δύο από τις αρκούδες του καταφυγίου, ήταν αιχμάλωτες ως κατοικίδια σε μια γείτονα χώρα ενώ οι αρχές μόλις αντιλήφθηκαν ότι κάποιοι είχαν ως κατοικίδιο αρκούδες, τις κατάσχεσαν και τις οδήγησαν στο καταφύγιο, εκεί όπου ο χώρος μοιάζει αρκετά με το φυσικό τους περιβάλλον, ωστόσο είναι απόλυτα προστατευμένος. Τέλος, ενημερωθήκαμε, ότι στα καταφύγια δεν γίνεται αναπαραγωγή των ζώων, καθώς σκοπός δεν είναι η αναπαραγωγή της αιχμαλωσίας κι έτσι αισθάνθηκα ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, οι οποίοι κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Η τελευταία μέρα, ήταν μέρα επιστροφής. Επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας ενώ όλοι εντυπωσιάστηκαν από τα ευρήματα των βασιλικών τάφων στην περιοχή.

Γενικά, θα έλεγα ότι η εκδρομή με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα γύρω μου. Ο κύριος Πλιάκος, συζητούμε μαζί μας διάφορους προβληματισμούς τους, άκουγε τις απόψεις μας ενώ στις συναντήσεις που κάναμε με τοπικούς φορείς (δήμο Εορδαίας, βουλευτή του Νομού Καστοριάς, κ.α.) μας ενθάρρυνε να θέσουμε τα ερωτήματά μας και θα διεκδικήσουμε απαντήσεις. Χωρίς αμφιβολία, ένα ταξίδι σε μια τοπική κοινωνία, μια συζήτηση με έναν άθρωπο που επηρεάζει την πορεία των πραγμάτων στη χώρα μας και μια παράλληλη συζήτηση με έναν άθρωπο ο οποίος επηρεάζεται από τις αποφάσεις που λαμβάνονται, με κάνουν να προβληματίζομαι ακόμα περισσότερο για την κοινωνία μας και αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο τα λόγια του ποιητή Γιώργου Σεφέρη – «Σ' αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται»"