Αναστάσιος Οικονόμου

Στο βιβλίο του ‎Όσκαρ Ουάιλντ , «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ» υπάρχει ένα απόσπασμα το οποίο αναφέρει : “Υπάρχει κάτι φοβερά μαγευτικό στο να ασκείς επιρροή πάνω σε κάποιον άλλον. Δεν υπάρχει πράξη που να συγκρίνεται με αυτήν. Να προβάλλεις την ψυχή σου σε μία χαριτωμένη μορφή , να την αφήνεις εκεί για λίγο, να ακούς τις σκέψεις σου να ξαναγυρίζουν σαν ηχώ μαζί μ’ όλη την μουσική του πάθους και της νιότης , να μεταβιβάζεις την ιδιοσυγκρασία σου σε κάποιον άλλο σαν να ‘ταν  κάποιο λεπτό ρευστό ή ένα παράξενο άρωμα, υπάρχει μεγάλη χαρά σ’ όλα αυτά- ίσως η μόνη χαρά που έμεινε να μας προσφέρει τόση ικανοποίηση…..” . Διαβάζοντάς τα παραπάνω λόγια γρήγορα κατάλαβα πως μετά από τους ανθρώπους του οικογενειακού μας περιβάλλοντος ,το επόμενο άτομο το οποίο είχε την ευκαιρία να ασκήσει έντονα την επιρροή του πάνω μας ήταν εκείνος ο δάσκαλος που όλοι είχαμε και θέλαμε να του μοιάσουμε.  Δεν έχω λοιπόν παρά να θεωρώ τον εαυτό μου ευγνώμων που επέλεξα το πρόγραμμα Σπουδών στις Επιστήμες της Αγωγής και της Εκπαίδευσης το οποίο μου έδωσε την ευκαιρία μέσα από ρηξικέλευθη και ουσιαστική εκπαίδευση να έχω την δυνατότητα να ασκώ αυτού του είδους την επιρροή στους αυριανούς μου μαθητές. Να βλέπω εμένα φιλτραρισμένο μέσα από την σκοπιά της εφηβείας και να νιώθω πιο έντονα από ποτέ το συναίσθημα της ικανοποίησης και του «Καλού Αγώνα».